روزهای طلایی

باز هم اندوه بهانه ای برای نوشتن شد

باز هم غم و درد و دوری و فاصله من و کشوند اینجا ....

ماجرا از روز عید فطر شروع شد

29 مرداد ماه ساعت 2.45 قطار تهران .... به مقصد انهای عشق

روز خوبی بود . هیچان ، شوق ، انتظار پایان صبر یک ماه ریاضت و 45 روز فاصله

ساعت 10.30 رسیدم به دم در خونه و زنگ و زدم ... فرشته من بدو بدو اومد جلو در و توی آغوشم ...

دو روز با مهر بیپیان خانواده ای که حالا با تمام وجود احساس میکنم خانواده خود منم هست بودیم . سراسر مهربونی و سراسر محبت ...

اولین سفره دو نفره ما از 1 شهریور به مقصد تهران شروع شد ....

قطاری که نه کولر داشت نه نظافت ... ولی چقدر بهمون خوش گذشت ! چقدر خندیدیم چقدر حرف زدیم ! چقدر .........

ساعت 12 رسیدیم تهران !

12.30 رسیدیم به محوطه اداره و من ماشین و برداشتم و اومدیم خونه !

یک ماه عاشقی کردیم 1 ماه معنی زندگی رو با تمام وجودم لمس و حس کردم !

از کجاش بگم ؟ از کدوم لحظه بگم ؟ از کدوم خاطره بگم ؟ از خاطره سفر به شمال و لحظه لحظه هاش بگم یا از زمانی که از سر کار برمیگشتم و تو من و با تمام وجود بغل میکردی و ... بگم ؟ از لحظه هایی که عاشقانه تو قطار برام لالایی میخوندی و من و تا مرز بینهایت بردی بگم یا از سفر به اعماق جنگل بگم ؟ از لحظه هایی که توی رودخونه در مسیر برگشت تمام حس و هواسم تو بودی و بدون اغراق باید بگم خودم به کل فراموش کرده بودم بگم ؟ از لحظه هایی که بیشتر از خودت نگران من بودی بگم یا

از کجای این روزها بگم ؟ مگه میشه لحظه لحظه های یک ماه رو شرح داد ؟

از الان بگم که حدود 6 ساعته که از پیشم رفتی ؟ چطور بیان کنم احساسم ؟

چطور بگم که چه حسی دارم ؟ با کدوم واژه ها دلتنگیم و بیان کنم ؟

امیدوارم تو مثل من نباشی .... خیلی سخته ! سختی بدی رو تجربه میکنم ! بدون تعارف بگم که این سختی از سختی دوریمون بدتره ! شکنجه این بینهایت تره ...

مواظب خودت باش قلب من

حرفهام اینقدر زیاده که نمیتونم بیان کنم ...

فقط یادت باشه

یاور همیشه مومن تو برو سفر سلامت           غم من نخور که دوریت برای من شده عادت