بیست و یک تیکه ... از مهتاب

سلام مهتاب عزیزم

امشب شب بیست و یکمین مهتاب در حال طلوع هست 

طلوعی که توش متولد شدیم و توش به کمال رسیدیم 

امشب بیست یک ماه از شروع ما گذشت 

از عهد یکی شدن و عهد تعهد ...

امشب بیست و یکمین ماه از همدل و هم آواز شدنه ماست 

بیست و یکمین ماه برای همراز و همدل شدن 

برای همصدا شدن و رها شدن ....

آغاز راهی که توش برگشت تعریف نشده 

راهی که توی ظلمت تنها پناهمون دستان هم هست و 

تنها امیدمون قلب دیگری 

بیست و یکمین ماه از عهد تعلق 

مهتابم ...

دستام ازت دوره ...

نگاهم پشت گرد و غبار فاصله ها گم شده ...

دلم از روزگار پره ...

غرق در مشکلات و مشغله ها هستم 

میدونی تنها امیدم تو هستی ؟ 

میدونی تویی که روشنی بخش روزهای آینده من هستی ؟

میدونی همه عشق و امید و تلاشم برای آینده جفتمونه ؟

شاید حرفام بوی کهنه گی و تکرار بده 

شاید با خودت بگی بارها و بارها این حرفا روز دی 

نمیدونم شاید تو هم به قلب پاکم شک کردی 

آخه مدتیه احساس میکنم محرم قلبت دیگه من نیستم ...

مدتیه دیگه خیلی من و تو قلبت راه نمیدی 

خیلی با من دم ساز نیستی ...

میدونم تو هم توی فشاری 

ولی قرارمون چی بود ؟

تو که میدونی من بیشتر از در کنارت بودن در لحظات شاد 

زمانی احساس وجود میکنم ، احساس مرد بودن میکنم 

احساس وجود میکنم که توی ناشادیها در کنارت باشم ...

مهتاب چرا دستت و از توی دستام بیرون یکشی ؟

اگرچه من به چشم تو کمم قدیمی ام گمم

آتش فشان عشقم و دریای پر تلاطمم

توی کدوم پس کوچه گم شدی مهتاب ؟ 

تو که جات روی قله ها بود ...

تو که روی برج دنیا بود ...

کدوم ابر سیاه روی ماهت و پوشونده ؟

به امیرت نگاه کن ... 

هنوز اینجا واستاده و منتظره لبخنده دوباره توئه ...

هنوز تک و تنها توی سرما و گرما توی خوشی و نا خوشی 

توی هزار توی زندگی شونه هاش سنگینه ولی قلبش آروم و 

مطمئن از مهتابش ...

برگرد ... 

برگرد به برگشتن 

از فاصله دورم کن ... پرواز رهایی باش به ضیافت دیروز ...

مهتاب مهتاب مهتاب مهتاب مهتاب مهتاب مهتاب 

شب با تو زیباست وگرنه جز تو خوف و دلهره انگیز 

پس طلوع کن ....