تا همیشه عشق من ...

امیرم
الان دقیقا جایی نشستم که تو 10 ماه اونجا نشستی و برای خونمون نوشتی ...
برای عشقمون ...
برای احساس ژرف خواستنمون...
و حالا جایی هستیم که تموم این مدت براش تلاش کردیم ...
بی اغراق رنج بردیم ...
اما ایمان داشتیم که بالاخره می رسیم ...
و رسیدیم ...
درسته هنوز اول راهیم و تا رسیدن به اوج خواسته ها و آرزوهامون راه طولانی ای داریم اما همین بس که حالا تموم اون جیزی که برای رسیدن به آرزوهامون نیاز داشتیم داریم ..
همدیگه رو ...
ما هم رو به دست آوردیم امیر پس میتونیم بقیه ی این راه رو هم بریم ...
دو هفته قبل بعد از یه ماه رمضون طولانی و سخت که طولانی ترین ماه رمضون عمر هر دومون بود روز عید بعد از بیشتر از 45روز دوری همدیگرو دیدیم ...
اومدی خونه ما و دو روز اونجا با هم بودیم و بعد اومدیم سمت شهر شما ...
یه هفته شمال بودیم که در کنار همه ی مسائلش خوش گذشت و خاطرات خوبی و به جا گذاشت ...
و الان من تو اتاق تو با سیستم تو اومدم خونه ای که روزی که آغازش کردیم فقط یه امید کوچیک به رسیدن به جایی که الان هستیم داشتیم ...راهی که دشواریش اول برامون مردافکن بود و به یاری خدا طی کردیم و الان روزا اونطوری شده که من تو خونه ی تو تا عصر چشم انتظارم که تو کی از در وارد میشی تا محکم تو بغل هم جا بگیریم ...
چقد قشنگه که هربار که همو بغل می گیریم بیشتر از قبل لذت آرامش داشتن این آغوش و تجربه می کنیم ...
خیلی دوست دارم تا همیشه عشق و امید من ...امیر من ...