تنها یک هفته تا ...

مهتابم ...

عزیز تر از هر عزیزی ، عزیز تر از جانم ، بهترین بهانه برای دلواپسی برای عشق برای بغض برای گریه...

مهتابم نازنین ترین گل و لطیفترین گلبرگ !

ساقه بارون زده من ... تنها یک هفته تا ما شدن فاصله داریم بلکه کمتر ...

واقعا باورت میشه ؟ من و تو این راه پر از گردنه رو با هم اومدیم و امروز وقتی به گذشته نگاه میکنیم تنمون خیس عرق و ساق پامون مملو از خستگی ولی دلمون پر از شور و شوق ...

یادت هست 13 ساعت عاشقی ؟ یادت هست تردید نیومدن من ؟ یادت هست وقتی همو دیدیم جلوی سینما ؟ یادت هست لحظه ای که دست روی دستت گذاشتم ؟ یادت هست تا بینهایت عاشقی ؟ یادت هست شبهای دوری ؟ یادت هست با هر بهانه و هر نسیمی قلبمون از هم جدا میشد ؟

مهتابم شاید نصف راهمون طی شد ! راهی که نفست رو گرفته میدونم

راهی که خسته ت کرده ، میدونم ! راهی که هنوز دچار تردید هستی و میدونم !

مهتابم شوقی وصف ناشدنی و تمام نشدنی تمام وجودم و گرفته ! شوقی که از همه سطوح خانواده اینجا داره موج میزنه ...

یادته تنها داراییمون همین خونه تنگ و تاریک بود ؟

مهتاب چقدر تو رو داشتم و تنها بودم ! چقدر کنارم بودی و من نمیدیدم ! چقدر تو قلبم بودی و من حواسم بهت نبود !

ولی امروز دارمت ! با تمام وجودم دارمت ... با همه قلبم دارمت ...

مهتاب برای داشتنت به اندازه تمام دنیا افتخار میکنم ... برای تمام داشته هات برای همه خوبیهات برای همه پاکیت ....

برای همه صبوریهات برای همه مبارزه با خوره هایی که شاید هر کس دیگه ای دچارش میشد همون روزهای اول از پا می افتاد ولی تو موندی و مبارزه کردی تا با من باشی تا من و داشته باشی .....

مهتاب ....

چیزی نمونده به سحر ....

به ساعت تازه شدن ....