تفالی بر حافظ

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی		که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی
من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش		که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی
چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی		وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی
در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است		حیف باشد که ز کار همه غافل باشی
نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف		گر شب و روز در این قصه مشکل باشی
گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست		رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی
حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد		صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی